Voetbal is voor iedereen. Ook voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. De KNVB vindt dat mensen met een beperking ook van leuke activiteiten als voetbal moeten kunnen genieten. Niemand staat buitenspel. Daarom organiseert de KNVB al ruim dertig jaar competities voor G-teams.

Ook met een beperking moet je van leuke activiteiten kunnen genieten

Inmiddels zijn er veel verenigingen die G-teams aanmelden voor de competitie. Omdat de KNVB hier erg blij mee is, worden verenigingen ondersteund die het G-voetbal omarmen. Hoe meer clubs er zijn die G-voetbal aanbieden, hoe makkelijker het wordt voor voetballiefhebbers met een beperking om een leuke club te vinden.

G-voetbal gaat uit van ‘normaal wat normaal kan, speciaal wat speciaal moet."

Ook Candia'66 heeft gekozen mensen met een beperking voetbal aan te bieden. In eerste instantie is gestart met de doelgroep tot 18 jaar. Dit stond ook op de verspreide flyers. Echter inmiddels zijn wij van mening dat de doelgroep veel uitgebreider kan zijn.

Het G team traint voorlopig op de zaterdagmorgen van 10-11 uur. De trainers zijn Johan Toonen en Gert van Druten.

Wil jij een keer mee doen met de training of heb je een vraag neem dan contact op met Miranda van Druten via het emailadres gteamcandia@gmail.com

Om beter zicht te krijgen hoe om te gaan tijdens een training met spelers met een beperking volgden Gert van Druten en Johan Toonen de door de KNVB aangeboden cursus G-trainer bij TEC in Tiel. Inmiddels hebben zij het certificaat ontvangen. Tijdens de training werden Gert en Johan in het zonnetje gezet en ontvingen zij een mooi boeket bloemen namens het bestuur van Candia'66. Afsluitend natuurlijk samen op de foto met het team.

Je wilt gaan voetballen. Je broer doet het, de buurjongen doet het en zelfs je nichtje doet het. Je zeurt en zeurt. Papa haalt zijn schouders op en mama aait je over je bol.

Nou dat schiet lekker op. Je snapt er geen hout van. Bijna elk weekend gaan duizenden kinderen voetballen behalve jij.

Een balletje trappen samen met je vader is prima. Mama lacht, ze gaat je opgeven voor voetbal.

Kijk zo moet het gaan, maar zo gaat het meestal niet bij jongeren die een beperking hebben. Het kan onduidelijk zijn wie er nou eigenlijk op voetbal willen, zijn dat de ouders?

Ik wil me even beperken tot kinderen met ASS. Autistische kinderen met alle "eigenaardigheden" die je maar kan bedenken.

Schijnbaar levend in hun eigen wereldje stappen ze soms in die van mij als coach. Ze komen schuchter naar de eerste kennismaking dag.  Geen hand, geen woord helemaal niks.

Niet bij allemaal, er zijn er een hoop bij die je al in de eerste training moet bijsturen in zijn of haar gedrag.

Nee, ik bedoel de meer in zichzelf gekeerde kinderen. Ze blijven ver van het veld. Hun vader hopeloos verward omdat hij dacht dat zijn kind zo graag wilde voetballen.

Natuurlijk wil je voetballen, maar er komt zo veel bij kijken.

Zoveel andere kinderen, zoveel coaches, zoveel ruimte.

Prikkels, prikkels en nog eens prikkels.

Vind je het gek dat hij of zij zich verstopt? Nee, de eerste keren zijn overweldigend en vol dilemma’s.

De verleiding en de angst. De verleiding van de bal. Hij rolt en "roept" naar de kinderen dat ze kunnen meedoen. De angst om "gezien" te worden. De angst om met de anderen samen te spelen.

De eerste keren is het geen spel voor hun. Het is bloed zweet en tranen. Het is ontdekken en hopelijk ook de veiligheid vinden die elk kind verdient in de sport en daar buiten.

Als coach kun je alleen maar afwachten en je vooral niet opdringen. Zoeken naar balans in de communicatie.

bron: G-voetbal.nu